Norowirus ma znaczący wpływ na zasoby opieki zdrowotnej. Pielęgniarki mogą zapobiegać jego rozprzestrzenianiu się, dbając o odpowiednią higienę rąk i środki kontroli infekcji.

Norowirus – pierwotnie znany jako wirus Norwalk – jest jednym z głównych organizmów odpowiedzialnych za wirusowe zapalenie żołądka i jelit. Taksonomicznie jest to kaliciwirus; jest to jednoniciowy, bezotoczkowy (nagi) wirus RNA.
Pierwotny szczep został zidentyfikowany podczas epidemii w szkołach w 1969 r., a nazwy wirusów podobnych do Norwalk i norowirusów są również używane dla różnych pokrewnych genogrup i odmian szczepów zidentyfikowanych od tego czasu.
Wirusy typu Norwalk (wirusy o małej okrągłej strukturze lub SRSV) należą do wielu wirusów związanych z zapaleniem żołądka i jelit, takich jak astrowirus i rotawirus.

Wirus zyskał rozgłos w nagłówkach gazet o epidemiach „zimowego wymiotowania” na statkach wycieczkowych i w społeczności. Chociaż infekcje są chwilowo wyniszczające, ustępują samoistnie i ogólnie wydają się nie być szkodliwe na dłuższą metę. Jednak wysoki wskaźnik zakażeń krzyżowych i wynikające z tego niedogodności oraz implikacje finansowe zwróciły uwagę na wirusa.
Stworzono bezpieczne dedykowane systemy internetowe do dobrowolnego zgłaszania epidemii norowirusów i wynikających z nich zamknięć oddziałów.

Wymienione objawy obejmują wymioty, niekrwawą biegunkę ze skurczami brzucha i nudności. Pojawiają się one po okresie inkubacji 24-48 godzin, chociaż zdarzają się przypadki, gdy objawy pojawiają się już po 12 godzinach od ekspozycji na wirusa.

U dorosłych ochotników zaszczepionych wirusem rozwinęła się przejściowa zmiana błony śluzowej proksymalnego odcinka jelita cienkiego, ale bez zajęcia okrężnicy; sugeruje to, że infekcja norowirusem oszczędza jelito grube, stąd leukocyty kałowe nie są obecne w próbkach kału. Ta cecha została wykorzystana do odróżnienia infekcji od innych infekcji.
Leukocyty kałowe nie są obecne w stolcu pacjentów z norowirusem. Wybuch epidemii wśród studentów spowodował, że 39 z nich zostało przyjętych do trzech lokalnych szpitali. Spośród siedmiu studentów przebadanych na obecność leukocytów w kale, wszystkie okazały się pozytywne.

Objawy norowirusa, choć poważne i niepokojące, mogą trwać od jednego do trzech dni, po których zwykle następuje całkowite wyzdrowienie.

Osoby dotknięte.

Chociaż każdy może zostać zarażony, małe dzieci i osoby starsze są bardziej narażone na odwodnienie niż inni z powodu braku zatrzymywania płynów.
Badanie dzieci hospitalizowanych z powodu rotawirusa lub norowirusa wykazało, że norowirus był główną przyczyną zapalenia żołądka i jelit u dzieci i mógł powodować drgawki bez gorączki, szczególnie u małych niemowląt. Długoterminowe konsekwencje neurologiczne były rzadkie, gdy przypadki były monitorowane rok później.
Podobnie u dorosłych, chociaż w większości przypadków wydaje się, że nie ma długotrwałych skutków, norowirus może czasami stwarzać pewne ryzyko.

Badania związku między zakażeniem norowirusem a przyczyną zgonu u osób starszych w wieku 65 lat lub starszych oszacowały, że średnio 80 zgonów rocznie może być związanych z norowirusowym zapaleniem żołądka i jelit, po przeanalizowaniu danych rejestracyjnych zgonów z Urzędu Statystyk Narodowych wraz z wynikami laboratoryjnymi.

Jak zaraźliwy jest norowirus?

Za główny sposób transmisji uznaje się drogę fekalno-oralną. Norowirus jest przenoszony przez ręce skażone drogą fekalno-oralną, bezpośrednio od osoby do osoby, przez skażoną żywność lub wodę lub przez kontakt ze skażonymi powierzchniami lub formami. Wymiocin w aerozolu jest również powiązany z trybem transmisji.

Wydaje się, że dobrze znany zakaźny charakter infekcji można przypisać trzem istotnym cechom choroby:
Minuta inokulum może wywołać infekcję – zaledwie 10 cząsteczek wirusa może wywołać infekcję.
Zakażeni ludzie sami zarażają się zanim pojawią się objawy.
Wirus nie zmniejsza się pod względem zaraźliwości ani chorobotwórczości podczas epidemii.
Ponadto naukowcy stwierdzili, że zakaźność prototypowego wirusa Norwalk nie zmienia się po przejściu przez zainfekowanego gospodarza. W związku z tym epidemie występują łatwo, a wtórne infekcje mają równie niszczycielski, choć tymczasowy efekt.

Co zawiera infekcję.

Nie ma swoistego leczenia infekcji norowirusem i nie ma dostępnych szczepionek. Wiadomo, że krótkotrwała odporność narasta, ale ponieważ wirus pojawia się w różnych szczepach, istniejące przeciwciała nie zapewnią ochrony przed późniejszymi epidemiami.
Ze względu na wysoką zakaźność i trwałość norowirusa w środowisku, jego przenoszenie jest trudne do kontrolowania za pomocą rutynowych środków sanitarnych. Dlatego też rygorystyczna praktyka higieniczna jest kluczem do powstrzymania tej choroby.

Na przykład monitorowanie czyszczenia toalet na statkach wykazało, że czyszczenie na poziomie wyższym niż normalnie akceptowalny znacznie zmniejszyło prawdopodobieństwo wybuchu epidemii norowirusów.
W opiece zdrowotnej należy podjąć rygorystyczne środki, aby uniknąć zakażeń krzyżowych między pacjentami, a także między pacjentami a personelem lub innymi możliwymi kontaktami w szpitalu. Proaktywne podejście do higieny wydaje się właściwe, ponieważ transmisja jest możliwa przed pojawieniem się objawów.

Agencja Ochrony Zdrowia opublikowała wytyczne dotyczące zarządzania epidemiami w placówkach opieki zdrowotnej i społecznej.

Dekontaminacja rąk.

Podczas epidemii norowirusa zaleca się używanie mydła w płynie i ciepłej wody w ramach programu 5 Momentów Higieny Rąk Światowej Organizacji Zdrowia do odkażania rąk. Pacjentom i odwiedzającym należy również nakłaniać i w razie potrzeby pomagać im, aby umyli i osuszyli ręce oraz zrozumieli, dlaczego jest to ważne.

Mycie rąk mydłem i wodą jest jednym z najważniejszych procesów kontroli zanieczyszczenia krzyżowego i unikania infekcji.
W ramach takiej kampanii grono lekarzy zapewniło materiały dotyczące kontroli zakażeń, w tym materiały plakatowe dotyczące 5 Momentów Higieny Rąk, wskazówki dotyczące skutecznego dezynfekcji rąk i zasady kontroli zakażeń. Po tym odnotowano wzrost przestrzegania higieny rąk z 68% do 93% w wyniku tej kampanii.

Dekontaminacja środowiska.

Podczas wybuchu epidemii norowirusa, zaleca czyszczenie i usuwanie zabrudzeń organicznych detergentem przed dezynfekcją, aby zmaksymalizować skuteczność środków dezynfekujących powierzchni. Sugeruje, że dezynfekcja jest przeprowadzana przy użyciu 0,1% podchlorynu sodu zgodnie z wytycznymi producenta.
Pracownicy powinni nosić środki ochrony osobistej podczas pracy z materiałami żrącymi; takie materiały nie powinny być przygotowywane ani używane w słabo wentylowanych pomieszczeniach. Podchloryn sodu może degradować powierzchnie środowiskowe przy wielokrotnym użyciu.

Zalecenia dotyczące odkażania środowiska podczas epidemii obejmują:
Zwiększenie częstotliwości sprzątania przez dedykowany personel;
Czyszczenie od obszarów najmniej skażonych do obszarów najbardziej skażonych;
Użycia jednorazowych materiałów czyszczących lub dedykowanych materiałów czyszczących wielokrotnego użytku do użytku w dotkniętym obszarze;
Po czyszczeniu zdezynfekować 0,1% podchlorynem sodu;
Zwróć uwagę na często dotykane powierzchnie, takie jak stoliki przy łóżkach i klamki do drzwi;
Personel sprzątający i inni powinni przestrzegać standardowych procedur kontroli zakażeń i nosić odzież ochronną, w tym rękawiczki i fartuchy.

Wniosek.

Norowirus jest wysoce zakaźnym wirusem i powoduje bardzo nieprzyjemne zapalenie żołądka i jelit. W opiece zdrowotnej epidemie mają konsekwencje organizacyjne i finansowe. Rygorystyczne procedury higieniczne i odpowiednia reakcja są niezbędne, aby uniknąć epidemii, powstrzymać je lub zminimalizować ich konsekwencje.